قرار

ای وای ... قرار شد دل از هم بکنیم

قید همه ی خاطره ها را بزنیم 

من سوی خودم روم تو هم سوی خودت

غافل که من و تو روح در دو بدنیم

ﻫﻮﺱ

ﻟﮑﻪ ی ﻧﻨﮕﯽ ﺑﻪ ﺩﺍﻣﺎﻥ ﻗﻨﺎﺭﯾﻬﺎ ﺷﺪﯼ
ﻧﻘﻄﻪ ی ﻋﻄﻔﯽ ﺑﺮ ﺍﯾﻦ بی ﺑﻨﺪ ﻭ ﺑﺎﺭﯾﻬﺎ ﺷﺪﯼ
ﺟﻌﻞ ﮐﺮﺩﯼ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺛﺒﺖ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﺯمین
ﺍﯼ ﻫﻮﺱ ﺁﺗﺶ ﺑﯿﺎﺭ ﺑﯿﻘﺮﺍﺭﯼ ﻫﺎ شدی

مات

آرامش است، نقشه ی تشویش میکشد

پس میزند به دست و به پا پیش میکشد

بیمار مرهمیم که این درد سالها

در دست اوست هر چه کم و بیش میکشد

گویی در آبشار شلالش معلقم

نقضی برای جاذبه ی خویش میکشد

میترسم از سیاه و سپیدش که زخمی ام

شطرنج زندگی به عیان نیش میکشد

من را برای مات شدن آفریده اند

وقتی رخ اش معادله کیش میکشد